Tacy młodzi - Grzegorz Tomczak. Piosenka jednocześnie w klimacie Poznania i niedawnych wyborów parlamentarnych

Bardzo melodyjna, przyjemna, jakby nie było prawdziwa i taka z takim czymś wyjątkowym.



Tacy młodzi tacy ufni i przejęci
Zawstydzeni niewinnością wbrew pozorom
Spacerują po Poznaniu wpół objęci
Do 22-giej dłużej nie pozwolą
Siedzą młodzi pod spłowiałym Mickiewiczem
Przy zachodniej lemoniadzie lub przy kawie
Serca biją pośród romantycznych ćwiczeń
W takt Leśmiana i Tuwima

A w Warszawie, w Warszawie rządy się zmieniają
Przychodzą i odchodzą i ministrowie
Przed kamerami zapewniają
Że jutro żyć będziemy zdrowiej
A jeśli jutro się nie uda
To nam nadzieja pozostanie
Że Bóg jak zawsze może cuda
Roześle jutro przed śniadaniem

Ministrowie zawsze chodzą z elegancją
Z dziewczynami raczej chodzić nie wypada
Mądre głowy zaprzątnięte mają państwem
A więc na bok Tuwim na bok lemoniada
Słów wagony słów węglarki słów cysterny
Słów potoki płyną w najdrobniejszej sprawie
A pod spłowiałym Mickiewiczem
Siedzą młodzi i czytają coś z Tuwima

A w Warszawie, w Warszawie rządy się zmieniają
Przychodzą i odchodzą i ministrowie
Przed kamerami zapewniają
Że jutro żyć będziemy zdrowiej
A jeśli jutro się nie uda
To nam nadzieja pozostanie
Że Bóg jak zawsze może cuda
Roześle jutro przed śniadaniem

w Warszawie, w Warszawie rządy się zmieniają
ci odlatują ci zostają
w Warszawie, w Warszawie rządy się zmieniają
ci odlatują ci zostają

Kierunek Obra. Przez Leszno, Wolsztyn.

Jakiś czas temu wyruszyłam w kierunku miejscowości Obra. Obra znajduje się jakieś 100 km od Poznania. A znalazłam się tam, razem z towarzyszami studiów, na zaproszenie jednego z naszych wykładowców, mieszkającego w obrzańskim klasztorze.
Podróż obejmowała oczywiście dworzec w Poznaniu, Lesznie oraz Wolsztynie.

A informacje o naszej wizycie można znaleźć na stronie internetowej obrzańskich oblatów :)

Peron w Lesznie i obiekt wywołujący zachwyt - lokomotywa!

Zanim dotarliśmy do klasztoru, minęliśmy ten oto piękny przybytek o nazwie "Kongo". Nazwany potem klubem "misyjnym" :)

Tuż obok kościoła i klasztoru znajduje się ośrodek zdrowia mieszczący się w przepięknym budynku dawnego dworku.

Kiedy ekscytacja sięga zenitu, zamiast wejść w przyjazne progi klasztoru wyruszamy na spacer po okolicy. Okoliczności przyrody sprzyjały, więc czemu nie?
W oddali widoczny budynek klasztorny, a bliżej kanał, w którym rosło coś co przypominało kapustę :)

Powoli jednak zbliżaliśmy się na upragniony obiad, który miał być postny a okazał się być kluskami ze skwarkami i grochówką na wędzonce :)
Na zdjęciu kościół pw. Świętego Jakuba Większego. Klasztor należał początkowo do cystersów, którzy opuścili klasztor w 1709 roku z powodu epidemii cholery. W 1852, na krótko, zamieszkali w nim jezuici. Za to w 1926 roku wprowadzają się do niego Oblaci, zajmują ten budynek, z przerwą na II wojnę światową, do dzisiaj.

Po wejściu i skonsumowaniu posiłku przyszła kolej na zwiedzanie. Oprowadzał nas przesympatyczny brat Hubert, który wiedział prawie wszystko o klasztorze, Oblatach, Wolsztynie i całej okolicy. W klasztorze znajduje się oddział Wydziału Teologicznego UAM, gdzie zakonnicy zdobywają wyższe wykształcenie.
Byliśmy więc w (zdjęcia autorstwa nie mojego, lecz starościny naszej Marty!):

kościele

podziemiach

zakrystii

kaplicy seminaryjnej

muzeum misyjnym

i....
w chlewie połączonym z oborą. W każdym razie zapach był dość specyficzny i intensywny

Polecam wszystkim wycieczkę do Obry. To piękne miejsce jest! W każdym razie ja mam zamiar tam jeszcze wrócić :)

Wszyscy Święci jedzą ryby!

A dokładniej to na Wszystkich Świętych, konkretnie ulicy Wszystkich Świętych. I nie jedzą, tylko sprzedają :)
W Centrali Rybnej "Złota rybka".

Ulica Klasztorna i budynek biura Parafii Farnej w Poznaniu

Kaplica pw. bł. Johna Henry'ego Newmana

Prawdopodobnie pierwsza w Polsce kaplica p.w. bł. Johna Henry'ego Newmana* znajduje się w Domu Studiów Kongregacji Oratorium Św. Filipa Neri w Poznaniu. Dlaczego u filipinów? Gdyż wspomniany wyżej błogosławiony filipinem (nie mylić z Filipińczykiem!) był.

Kaplica położona blisko Wydziału Teologicznego (dokładniej tuż za płotem, po sąsiedzku) należy do miejsc "nieco" mniejszych niż bazylika w Licheniu, ale za to bardziej odpowiadających mojemu (skromnemu) gustowi estetycznemu :)











*informacja zasłyszana, nie do końca sprawdzona

Fara poznańska i okolice :)

W pewien wolny, poświąteczny, kwietniowy dzień wybrałam się na spacer z aparatem i zrobiłam kilka zdjęć.
Fara jest jednym z najbardziej znanych i obfotografowanych miejsc w Poznaniu. Zdaję sobie z tego sprawę, ale tak bardzo lubię to miejsce, że nie mogłam się powstrzymać!





A tuż obok działa Centrum Kultury Fara i Cafe Misja. Jest to miejsce gdzie można nasycić ciało, ale też ducha :) I duży plus za to, że jest to prawdziwe miejsce dla niepalących! Zdjęcia wnętrza można obejrzeć tu.
A z zewnątrz wygląda to tak:





I krótkie spojrzenie w ulicę Gołębią w stronę ul. Wrocławskiej (gdyby ktoś chciał podarować mi w prezencie apartament w tej lokalizacji, nie obrażę się ;) )

Ulica Dominikańska

Ulica Dominikańska jest taka mało poznańska (finezja rymu niezamierzona). Nie pasuje mi do tego miasta po prostu. Lubię ją bardzo, panuje na niej taki specyficzny klimat.

Niebieskie drzwi:



Północna strona kościół Najświętszego Serca Jezusowego i Matki Boskiej Pocieszenia (o którym tu)



W stronę ulicy Żydowskiej:




Kamienica do remontu:

Kościół Najświętszego Serca Jezusowego i Matki Boskiej Pocieszenia

Kościół Najświętszego Serca Jezusowego i Matki Boskiej Pocieszenia oraz Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej to świątynia służąca poznańskim jezuitom, znajdująca się na ulicy Szewskiej 18.



Na początku swojej historii należał do dominikanów, którzy w II połowie XIII wieku wznieśli świątynię na miejscu dawnego kościoła, który znajdował się na terenie osady św. Gotarda.



Wczesnogotycka świątynia miała wydłużone prezbiterium i dwie nawy. W XV w. dobudowano do niej od strony północnej kaplicę Matki Boskiej Różańcowej. Podczas odbudowy powstało jednonawowe wnętrze, przykryte sklepieniem wspartym na przyściennych filarach.

Kościół, zniszczony przez huragan i pożar odbudowywano do 1814 r. Po kasacie klasztoru w 1837 r., rozebrano dwa skrzydła budynku klasztornego.
W 1920 r.kościół i klasztor przekazano jezuitom.

Częściowo zachowały się wczesnogotyckie mury obwodowe świątyni z poł. XIII w.



Na zachodniej elewacji znajduje się cenny wczesnogotycki portal, z około 1250. Jest on prawdopodobnie wzorowany na portalu z kościoła św. Jakuba w Sandomierza. Prosty, o zwężającym się w głąb wejściu, portal tworzą lekkie, uformowane z ceglanych kształtek trzy pary kolumienek o kamiennych bazach i kapitelach na których wspiera się ostrołukowa archiwolta z kształtek pokrytych delikatnym ornamentem.



Jest to jedno z najstarszych miejsc sakralnych po lewej stronie Warty.



Szczególnie podoba mi się cześć południowa, od strony ulicy Dominikańskiej. Zwłaszcza brama.